Vanmiddag heb ik een taartje gegeten in Muziekinstrumenten Museum Vosbergen in Eelde. Wat een prachtige omgeving. En binnen in het museum ben je én van deze tijd én lijkt de tijd ook stil te hebben gestaan. Heerlijk. Rust. Nu en toen. Ik wilde er blijven. Wonen. Slapen.
En wat een beleving: vanmorgen heb ik met startende ondernemers juist gesproken over eigenheid en passie en bezieling. En gelijk daarna word ik in Eelde op dit oude landgoed op mijn wenken bediend: dit IS passie en dit IS eigenheid en wel van het echtpaar Verel die na het bereiken van hun pensioenleeftijd met dit museum hun droom leven. En dat voel je.
Goed. Ik kwam pas laat in het museum aan met een hongergevoel. Er was geen lunchkaart maar mevrouw Verel bood gelijk aan om een broodje warm te maken. In de tussentijd kreeg ik een taartje. En nog een taartje. En toen kwam er een plateau met heerlijke kazen. En met mooie broodjes. Ik voelde me als een God in Frankrijk of vanwege de Stilton kaas eerder als een God in Engeland. En af en toe kreeg ik een riedeltje mee van een klarinet uit het museum.
Hartelijk dank Hein voor deze tip voor dit verborgen en zo knusse paradijsje. De volgende keer neem ik tijd om ook het museum te bezoeken. En misschien zien we elkaar daar?! Lijkt me leuk !
Terug naar huis reed ik door een bos met hoge bomen de zon tegemoet. Ik voelde me klein. Net zo klein als de kabouter die ik door het bos zag fietsen. We zwaaiden naar elkaar en lachten. En dat ik een kabouter zag, is werkelijk gebeurd. In ieder geval in mijn fantasie. En jij krijgt trouwens de hartelijke groeten van deze lachende en zwaaiende kabouter !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten