Mijn hoofd en bijzaken zijn hier inmiddels uitgewaaid. En dat niet alleen; in de branding van de oceaan zijn ze gecentrifugeerd. Daarbij werden gelijk alle holtes in het hoofd flink doorgespoeld met zout water... brrrr en tres gezond zullen we maar zeggen. En fris en ook spannend. Spannend. Want ik wil wel net in de oceaan maar ook niet veel verder met deze golven en stroming. Want we zitten hier wel in Bretonse provincie Finistère, wat afgeleid van het Latijn, ‘einde van het land’ betekent omdat dit tijden lang werd gezien als het einde van de wereld. De Bretonse naam voor Finistère is Penn ar Bed en dat betekent juist: waar de wereld begint. Deze naam doet deze provincie veel meer eer aan. Is ook trots en eigenwijs. Is dit hier het einde of het begin? Het is maar hoe je het bekijkt.
Dat doet me denken aan een paar jaar geleden toen mijn man een Franse wijnboer in Saumur enthousiast begroette met: au revoir ! Nu achteraf is dat dus eigenlijk best kloppend. Want was is het einde en wat is het begin? Dus vanaf nu zeggen we overal eerst au revoir zeggen en daarna pas: bonjour!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten