Vandaag weer knallen ...

Er vloog namelijk een sneeuwbal door het raam. Zeg maar gerust een ijsbal. Want wat wil je met de sneeuw die er nu ligt. Het was of er een baksteen binnenkwam. Vooral als je zelf niets vermoedend in de kamer zit. Na de enorme knal en de schrik hoefde ik deze keer niet te huilen. Want er was niemand met lieve woordjes en een glaasje water. Ik was alleen. Ik zag nog net twee jongens wegrennen. Wat er wel was, dat was een enorme bende in de kamer van overal sneeuw en ijs en glas. Bijzonder hoe zo'n ijsbal explodeert door de hele kamer. Dat had ik nog niet eerder meegemaakt. Boeiend. En na boeiend ... dweilend. En na dweilend ... stofzuigend. Vanwege het vele fijne glas. Nog boeiender was
dat ik na een half uur twee jongetjes voor de deur had. Dat ze zelf ook heel erg geschrokken waren net als ik. En dat ze mazzel hadden dat het net was gebeurd bij aardige, niet-boze mensen. O. Jij zegt het. De dader zei dat zijn vriendje het niet gedaan had en hij wel. Hij heette Mischa en ik kreeg zijn adres en het mobiele nummer van zijn moeder.
Morgen zal ik moeder bellen. En Mischa krijgt een zakje drop voor zijn schrik en zijn eerlijkheid en lollige verhaal. Het zijn Parkeerwachter dropjes. Ik kon geen Sneeuwbalpolitie dropjes vinden ... Nieuwe markt misschien met deze winters.