Groeten aan je voeten
Dit jaar veel inspirerende mensen ontmoet. Bijvoorbeeld de startende ondernemers die ik via mijn trainingen voor de Kamer van Koophandel trof. Wat zag ik veel creatieve, inspirerende en ondernemende mensen die ervoor gaan en hun eigen ding gaan doen. Het maakte me blij. Iemand die ook helemaal haar eigen ding doet is ondernemer en kunstenaar Yvette van der Aa. Ik ontmoette Yvette op de Startersdag. Daar stond ze met haar ... mobiele verwonderwinkel. Op slag was ik verwonderd. Door haar winkel, door haar ideeën, haar cadeautjes en door haar, haar, Yvette dus. Sindsdien is er contact en stroomt het en hebben we samen een digitale brainstorm gedaan. Binnenkort weer. Binnenkort meer.
Golven in golven
Ben aan het nagenieten van de eerste golfwedstrijd. Spannend en leuk. Eerst warm, toen koud, toen warm. Golven dus.
Hoe een konijn een vogel vangt
De golfsport is extra leuk voor een vogelaar als ik. Zo heb ik in het najaar van dichtbij een winterkoninkje gezien op het terras van de kantine, o nee pardon dat zeg je niet, je zegt clubhuis. Dat is golftaal. In de golftaal worden veel vogels aangehaald. En andere dieren. Want zolang je nog niet alleen vertrouwd op de golfbaan mag lopen, krijg je een golfcoach genaamd een mentor en mag je jezelf een rabbit noemen. En dat is wel een goede naam; in het begin wil je recht op de hole af maar schiet je als een konijn kris kras over de baan met je bal. Gelukkig zijn er meer
P.F. Thomése leest Schaduwkind
'Een vrouw die haar man begraaft, wordt weduwe genoemd, een man die zonder zijn vrouw achterblijft, weduwnaar. Een kind zonder ouders is wees. Maar hoe heten vader en moeder van een gestorven kind?' Na de dood van zijn dochtertje Isa vond P.F. Thomése zichzelf terug in doodstille kamers, tussen onervaren woorden die hij nog moest leren schrijven. Schaduwkind is het adembenemende relaas van dit zoeken naar woorden. Een heel leven wordt overhoop gehaald, elke betekenis moet opnieuw worden uitgevonden. 'Als ze ergens nog is, dan in de taal.'
Pas op voor de poes
Wij hebben sinds kort geen waakhond maar een waakpoes. Hij heet Ivo en is een wit met rode kater. Een tijdje terug kwam hij aanlopen, mager en met een slechte vacht en rode krabben op zijn neus. Een echte straatvechter en buitenkat. Sinds mijn man hem ging voeren, is hij fors gegroeid en heeft hij een prachtige vacht net een ijsbeer. En resideert hij in een mandje naast onze voordeur. Sindsdien ontvangen wij geen post meer en zijn we ook verstoken van
Abonneren op:
Posts (Atom)
