Je gevoel voor humor verandert niet naarmate je ouder wordt. Dacht ik. Tot ik gisteravond de show van Birgitte Kaandorp bezocht. In mijn herinnering heb ik altijd behoorlijk om haar kunnen lachen dus ik had er zin in. In het begin deed ik leuk mee, vond ik zelf. Maar blijkbaar is er toch iets veranderd: in plaats van mee te bulderen van het lachen met mijn buren en de rest van de zaal, viel ik een beetje stil om daarna last te krijgen van mijn schouders. Er zat daar een zwaar gevoel. En dat lachen en brullen en gieren van de anderen én van Birgitte begon me ook een beetje te storen. Waarom liggen jullie dubbel? Na de pauze zijn we vertrokken.
Hoe anders was dit dan een paar weken terug toen we in Franeker ontzettend hebben gelachen om Ronald Goedemond. En hoe leuk het was dat de recensie in de krant een dag later precies omschreef wat ik zo waardeerde. Pfff ... ik ben miijn humor gelukkig niet kwijt ...
Naast deze opluchting blijft er nog wel een belangrijke vraag over. Of eerder gezegd een grote zorg: zal ik nog wel fan van Herman Finkers blijken te zijn? Waarvan ik nu denk en altijd heb gedacht dat ik het ben. En ook graag wil zijn. Nee deze avond met Birgitte was beslist geen vrolijke boel. Ik kom terneergedrukt thuis met Herman op mijn schouders ...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten